Therapieën voor Autisme

Er zijn meerdere therapieën voor de behandeling van Autisme.

• wetenschappelijke erkende therapie zoals gedragstherapie en medicatie
• alternatieve therapie

Erkende therapieën

Belonen van goed gedrag

Gedragstherapie of training is gebaseerd op het idee dat wanneer je goed gedrag beloont, dit zich versterkt. Als mensen met autisme worden beloond voor een bepaald gedrag, is dan ook meer kans dat ze dit herhalen of voort zetten. Wanneer kinderen met autisme elke keer dat ze een nieuwe vaardigheid proberen of uitvoeren  worden beloond, dan zullen ze dit waarschijnlijk vaker doen. Met genoeg oefening kunnen ze uiteindelijk de vaardigheid onder de knie krijgen. Zo kan een kind dat wordt beloond als ze kijkt naar de therapeut, geleidelijk aan leren om zelf oogcontact te maken.

Dr O. Ivar Lovaas was 25 jaar geleden de pionier op het gebied van het gebruik van de behavioristische methoden voor kinderen met autisme. Zijn methoden omvatten tijdrovende, zeer gestructureerde, repetitieve sequenties waarin een kind een opdracht krijgt en wordt beloond voor elke keer dat hij goed reageert. Bijvoorbeeld, wanneer een jongen moet leren om stil te zitten dan kan een therapeut een stoel neerzetten en hem te zeggen te gaan zitten. Als het kind niet reageert, duwt de therapeut hem zachtjes in de stoel. Zit hij eenmaal, dan wordt het kind onmiddellijk beloond op een bepaalde manier. Een beloning is misschien een beetje chocolade, een slokje sap, een knuffel, of een applaus-alles is mogelijk als het kind er maar van geniet. Het proces wordt vele malen herhaald in een periode van twee uur. Uiteindelijk zal het kind reageren zonder duwtje en langere tijd stil kunnen zitten. Het leren stil zitten en het opvolgen van aanwijzingen biedt een basis voor het aanleren van meer complexe gedragingen. Sommige kinderen kunnen met behulp van deze benadering, maximaal 40 uur per week, tot het punt van bijna het normale gedrag komen. Anderen zijn veel minder gevoelig voor de behandeling.

Individuele gedragstherapie

Echter, sommige onderzoekers en therapeuten waren daarna van mening dat een minder intensieve behandeling, wanneer je er heel vroeg mee begint, efficiënter is en net zo effectief. Dus, door de jaren heen, hebben onderzoekers, gesponsord door NIMH en andere instanties, de behavioristische benadering verder bestudeerd en gewijzigd. Vandaag de dag worden een aantal van deze behavioristische behandelprogramma’s meer geïndividualiseerd en zijn rondom het eigen belang van het kind en mogelijkheden gebouwd​​. Veel programma’s betrekken ook de ouders of andere niet-autistische kinderen bij het onderwijzen van het kind. Instructie is niet langer beperkt tot een gecontroleerde omgeving, maar vindt plaats in natuurlijke, alledaagse instellingen. Zo kan een reis naar de supermarkt een kans zijn om te oefenen met woorden voor grootte en vorm. Hoewel belonen van gewenst gedrag nog steeds een belangrijk element vormt, zijn de beloningen gevarieerd en afgestemd op de situatie. Een kind dat oogcontact maakt kan worden beloond met een glimlach, in plaats van snoep. NIMH financiert verschillende soorten behavioristische behandelingen, waarbij gelet wordt op wat de beste tijd is om met de behandeling beginnen, net als de optimale intensiteit en duur, en wat de meest effectieve methoden zijn om zowel high-als low-functionerende kinderen te bereiken.

Alternatieve therapieën

In een poging om al het mogelijke te doen om hun kinderen te helpen, willen ouders graag nieuwe behandelingen proberen. Sommige behandelingen zijn ontwikkeld door gerenommeerde therapeuten of door ouders van een kind met autisme, maar wanneer zo’n methode wetenschappelijk wordt getest, kan niet worden bewezen dat ze helpen. Om geen geld te verspillen en de vooruitgang van hun kind te vertragen, doen ouders er goed aan met deskundigen te praten en de bevindingen van objectieve beoordelaars te evalueren. Hieronder worden enkele benaderingen besproken die aantoonbaar NIET effectief zijn bij de behandeling van de meeste kinderen met autisme:

1. Middelen om de communicatie te vergemakkelijken, bijvoorbeeld de computer. Hier gaat men ervan uit dat het non-verbale kind armen en vingers kan gebruiken om zijn innerlijke gedachten op papier te zetten. Verschillende wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat de getypte berichten eigenlijk de gedachten van de begeleiders waren.
2. Therapie waarbij de ouder het kind lange tijd vasthoudt, zelfs als het kind weerstaat. Degenen die gebruik maken van deze techniek beweren dat het smeedt een band tussen ouder en kind. Sommigen beweren dat het helpt bij het ​​stimuleren delen van de hersenen als het kind de grenzen voelt van haar eigen lichaam. Er is geen wetenschappelijk bewijs, om deze beweringen te ondersteunen.
3. Auditieve Integratie Training, waarin het kind luistert naar een verscheidenheid van geluiden met als doel het verbeteren van taalbegrip. Voorstanders van deze methode zeggen dat het helpt wanneer mensen met autisme meer evenwichtige zintuiglijke input ontvangen uit hun omgeving. Bij het ​​testen met behulp van wetenschappelijke procedures, bleek de methode niet effectiever dan het luisteren naar muziek.
4. Dolman / Delcato Methode, waarin ze mensen laten kruipen zoals ze deden tijdens de vroege fase van de ontwikkeling, in een poging om ontbrekende vaardigheden te leren. Nogmaals, wetenschappelijke studies kunnen de doelmatigheid van de werkwijze niet aantonen.

Het is van cruciaal belang dat ouders betrouwbare, objectieve informatie verkrijgen voordat ze hun kind opgeven voor een behandeling programma. Programma’s die niet gebaseerd zijn op gezonde principes en niet getest zijn door middel van gedegen onderzoek kunnen meer kwaad dan goed doen. Zij kunnen het kind frustreren, waardoor de familie geld, tijd, en hoop verliest.

Selecteren van een behandelingsprogramma
Ouders zijn vaak teleurgesteld wanneer ze horen dat er niet zoiets bestaat als de beste behandeling voor alle kinderen met autisme en misschien zelfs niet voor een specifiek kind.

Zelfs nadat een kind grondig getest is en formeel gediagnosticeerd, is er geen duidelijk “recht” van actie. Het diagnostische team kan behandelmethoden en dienstverleners aanbevelen, maar uiteindelijk is het aan de ouders om de unieke behoeften van hun kind  te overwegen, de verschillende opties te onderzoeken, en uiteindelijk te beslissen welke therapie de beste is voor hun kind.

Bovenal moeten de ouders hun eigen gevoel meenemen in de beslissing over wat werkt voor hun kind. Met in het achterhoofd dat autisme vele vormen aanneemt, moeten ouders  overwegen of een bepaald programma kinderen als hun eigen kind heeft geholpen.