ADD kinderen

ADD bij kinderen wordt veroorzaakt door verschillende factoren die er een rol in spelen, wat kan leiden tot aanzienlijke problemen met aandacht en / of hogere activiteit en impulsiviteit. Uit recente gegevens blijkt dat erfelijke factoren het functioneren van de hersenen kunnen beïnvloeden in die gebieden die verantwoordelijk zijn voor het remmen en het moduleren van gedrag. Dit kan leiden tot de ontwikkeling van ADHD.

De meeste deskundigen op dit gebied geloven niet dat voedingsfactoren (bijvoorbeeld kunstmatige kleurstoffen, suiker) ADD veroorzaken. Tot nog toe zijn er geen significante relaties gevonden. Dit wil echter niet zeggen dat de symptomen die worden tentoongesteld door sommige kinderen,  niet kunnen worden beïnvloed of versterkt door voedingsfactoren.

Er is ook weinig bewijs om te suggereren dat opvoeding en stress van invloed zijn op de ontwikkeling van ADD. Deze factoren kunnen de ernst van de symptomen van een kind echter wel beïnvloeden. Dit is belangrijk omdat ouders een enorm belangrijke rol kunnen spelen bij het bevorderen van de succesvolle ontwikkeling van hun kind met ADHD.

Tot voor kort werd algemeen aangenomen dat kinderen met ADHD hun symptomen en opvoedingsmoeilijkheden zouden ontgroeien door adolescentie of vroege volwassenheid. Helaas, zoals blijkt uit die zijn verzameld over de lange termijn, is het steeds duidelijker geworden dat dit vaak niet het geval is. Er wordt nu aangenomen dat tussen 70-80% van de kinderen met ADHD ook op latere leeftijd aanzienlijke tekorten zullen vertonen in aandacht en impulsiviteit in vergelijking met hun leeftijdgenoten tijdens dezelfde adolescentie. Dus, hoewel de frequentie en intensiteit van de symptomen kan dalen in absolute zin ten opzichte van hun leeftijdgenoten, blijven ze tekorten vertonen. In de weinige studies waarin kinderen met ADHD zijn gevolgd in de vroege volwassenheid, bleef ongeveer 50%  symptomen van de aandoening vertonen, al komen ze misschien niet meer in aanmerking voor de formele diagnose. Het is duidelijk dat ADHD een individu gedurende vele jaren kan beïnvloeden. Daarom kan het niet langer worden beschouwd als een stoornis van uitsluitend de kindertijd.

Bij het vaststellen van de aard en de vereiste behandeling van een kind met ADHD, is het belangrijk om onderscheid te maken tussen de primaire symptomen van aandachtstekort, hyperactiviteit en impulsiviteit, en de daarmee gepaard gaande problemen, zoals academische strijd, storend gedrag, sociale problemen en emotionele problemen zoals depressieve stemming en een laag gevoel van eigenwaarde.

Met betrekking tot de behandeling van de kernsymptomen van onoplettendheid, hyperactiviteit en impulsiviteit, is aangetoond in talloze studies dat stimulantia een significant voordeel voor ongeveer 80% van de kinderen met ADHD biedt. De meest voorgeschreven medicatie die gebruikt wordt voor de behandeling van ADHD is Ritalin (de generieke vorm heet methylfenidaat), hoewel een aantal andere stimulerende medicijnen ook worden gebruikt waaronder Adderall, Dexedrine, en Cylert. Hoewel het exacte mechanisme waarmee stimulerende medicatie werkt niet bekend is, blijkt uit de beschikbare gegevens dat het werkt door het corrigeren van een biochemische aandoening in de hersenen die interfereert met aandacht en impulscontrole. Voor kinderen die niet worden geholpen door stimulerende middelen, of die symptomen van depressie en/of angst vertonen in aanvulling op ADHD, zijn verschillende soorten antidepressiva aantoonbaar nuttig gebleken.

De gunstige effecten van stimulantia behandeling kunnen dramatisch zijn, en voor sommige kinderen met ADHD stelt het hen in staat te functioneren op een niveau dat niet meer te onderscheiden is van hun klasgenoten. De meerderheid van de kinderen die stimulerende medicatie kregen, ervaren geen negatieve bijwerkingen.