Hechtingsstoornis bij Volwassenen

Hechtingsstoornis volwassenen is een term die wordt gebruikt om het emotionele disfunctioneren van iemand te beschrijven. Een hechtingsstoornis kan zich manifesteren als een afwijzing van nauwe relaties of een constante vraag naar nieuwe relaties.

Veel van deze tekenen van een hechtingsstoornis bij volwassenen overlappen met die van andere stoornissen, zoals een borderline persoonlijkheidsstoornis. Een hechtingsstoornis bij volwassenen voorkomt intiem zijn. Wat opvalt is dat volwassenen met een hechtingsstoornis voornamelijk overmatige kritiek hebben op anderen, constant in discussie willen gaan, en woede uitlokken bij anderen. Volwassenen die een intense behoefte aan een relatie hebben, kunnen bezitterig of jaloers zijn, en hebben een grote afhankelijkheid in hun relaties.

Gedragspatronen die voortdurend elke mogelijkheid van een liefdevolle relatie blokkeren kunnen duiden op een hechtingsstoornis bij volwassenen. Deze gedragingen zijn zelf beschermende mechanismen om intimiteit te voorkomen. Aan de andere kant, kan een volwassene die een overweldigend verlangen naar een relatie heeft dit probleem niet hebben. Veel van deze mensen lopen risico om hun partner kwijt te raken als gevolg van de constante vraag naar nabijheid en aandacht.

4 Verschillende Gehechtheid Stijlen

Er zijn vier verschillende gehechtheid stijlen: veilig, angstig-vermijdend, afwijzend-vermijdend en angstig-gepreoccupeerd.

Twee van deze stijlen: angstig-vermijdend en angstig-gepreoccupeerd, worden beschouwd als een oorzaak van een hechtingsstoornis. Deze gehechtheidsstijlen zeggen iets over de relatie die iemand met een ander heeft. Een hechtingsstoornis bij volwassenen zegt met name iets over het onvermogen van iemand om nog gezonde relaties aan te gaan.

Volwassenen die bang zijn voor relaties distantiëren zich door koud, onpersoonlijk en afstandelijk te handelen. Ze gaan destructief gedrag vertonen om anderen weg te duwen. Volwassenen die angstig-gepreoccupeerd zijn hebben een constante geruststelling van hun partners nodig. Ze zijn niet bereid om hun partner zomaar los te laten en zijn heel wantrouwend richting hun partner.

In theorie wordt dit onvermogen tot het aangaan van relaties gezien als een voort vloeiing van gebeurtenissen tijdens de kindertijd. Kinderen die werden misbruikt, verlaten, of emotioneel afstandelijk ouders hadden kunnen problemen ontwikkelen richting een gezonde relatie. Een kind opgegroeid in een opeenvolging van pleeggezinnen of die van het ene familielid naar het andere is gegaan, kan zodra hij volwassen is, problemen hebben met het vertrouwen en geloven in de duurzaamheid van een partner.

De behandeling van een hechtingsstoornis bij volwassenen gaat voornamelijk over therapie en, eventueel, meerdere sessies met een psychiater. Vaak bestaat deze therapie uit zowel groeps- als individuele begeleiding. Als de patiënt een partner heeft, kan de partner worden gevraagd om therapie sessies bij te wonen.

Wil je meer weten over Bindingsangst of Verlatingsangst?
Ga dan naar http://www.bindingsangstverlatingsangst.com